راضیه، خیر‌ترین فرزند بوتراب

میگه روستازاده هست و ما می‌بینیم دل روستایی هم داره. مهربون، سخاوتمند،بی‌شیله‌پیله، از اون دسته آدمایی که وقتی باهاش حرف می‌زنی، عمق مهربانی و پاکی دلشو از پشت حرفاش می‌تونی ببینی. ۲۲ سالشه از استان چهارمحال وبختیاری و دانشجوی رشته معماری دانشگاه سراسری شهرکرد. ۴ تا خواهر و یک برادر داره، خواهراش ازدواج کردن و خودش بچه آخره. ۱۲ سالش بود که پدرشو از دست داده. وقتی ازش می‌خوام تصویرهایی ازکودکیشو ترسیم کنه با اندوه می‌گه اونقدر دوران کودکیم پر از رنج و سختی بوده که نمی‌خوام حتی به یاد بیارم.

سالهاست تحت حمایت موسسه بوترابه. توی حرفاش چند بار به اردویی اشاره می کنه که شهریور سال ۹۶ همراه بقیه بچه‌های بوتراب به مشهد مقدس رفتن. می‌شد فهمید چقدر براش خاطره‌انگیز و لذت‌بخش بوده که هنوزم توی خاطرش مونده.

راضیه با اون دل مهربونش توی کمپین #کیف_دیجیتال برای تهیه تبلت برای بچه‌های بوتراب مشارکت داشته. این دختر بوترابی یه مبلغی رو واریز کرده بود که شرکت کنه تو این کمپین، خیلی ارزشمنده در حالی که خودش تحت پوشش یه موسسه هست، برای بچه‌های همون موسسه پول واریز می‌کنه تا تبلت بخرن براشون، خیلی زیباس وقتی خودت وابستگی مالی داری به یک موسسه، یک دل مهربون و پرسخاوت داشته باشی و به فکربچه‌هایی مثل خودت باشی...

وقتی دلیل و انگیزه اینکارو ازش می‌پرسم، می‌گه در واقع من هیچ‌گونه درآمدی ندارم، سن مادرم هم ۶۰ سال به بالاست و درآمدمون فقط از طریق کمیته امداد و موسسه بوتراب هست؛ با این وجود دوست داشتم همین درآمد رو تقسیم کنم چون می‌دونم شاید بقیه بچه‌ها شرایطشون از من هم بدتر باشه.

اگه خدا کمک کنه و از دستم بربیاد، حتما می‌خوام این راهو ادامه بدم. وقتی کاردانی بودم، نیاز به کامپیوتر داشتم. لپ‌تاپ نداشتم و از این جهت در عذاب بودم، وقتی موسسه بهم لپ‌تاپ هدیه داد، تصمیم گرفتم من هم توی این کمپین شرکت کنم، روزهای سخت خودمو مجسم کردم و گفتم شاید یکی مثل من به این وسیله نیاز شدید داشته باشد.

راضیه از کمک‌های موسسه برامون می‌گه و حس و حال‌های قشنگی که در کنار بوتراب تجربه کرده ومی‌گه خلأ عاطفی پدر رو شاید نشه هیچ جوره پر کرد اما از نظر مالی و تامین مایحتاج زندگی، نبود پدرم رو با حمایت بوتراب کمتر احساس می‌کنم.

از هدف‌هاش می‌گه و از این‌که تمرکزش روی این موضوع هست که آدمی باشه که بتونه به بقیه کمک کنه. چیزی که برام جالب بود روحیه بالا و بشاش این دختر و پرامید بودنش در عین سختی‌هایی که کشیده. می‌گفت خودمو آدم خیلی خوش‌شانسی احساس می‌کنم و از این جهت خیلی احساس خوشبختی می‌کنم. سلامتی و کنار مادر بودن، برای راضیه بهترین تعریفاز خوشبختی هست و می‌گه خیالم در برابر وجدان خودم راحته که سعی می‌کنم انسان خوبی باشم و همین برام کافیه.