پنج توصیه به مادران خانواده‌های بوتراب در مورد پرورش کودکان

۱-نقش کودک را عوض نکنیم. کودک، کودک است

والدینِ تنها، نباید از فرزند خود به عنوان همسر نداشته‌شان استفاده کنند. شاید این جمله به نظر عجیب برسد اما بسیاری از والدين به جای همسر نداشته‌شان، با فرزند کوچک‌شان درددل می‌کنند. مسائل مالی و اندوه و تنهایی خود را در میان می‌گذارند و گویی نقش جدیدی برای کودک خود تعریف می‌کنند. این بچه‌ها به شکل غریزی مجبور به حفظ و حمایت از والد خود می‌شوند. در حقیقت اینجا نقش والد و کودک، جابه‌جا می‌شود. یادمان باشد فرزند ما برای به دنیا آمدن خودش تصمیم نگرفته است و ما او را در موقعیتی  قرار داده‌ایم که از ما حمایت کند، مثلا موقعیتی مانند از دست دادن همسر.

۲-تا می‌توانیم با کودک گفت‌وگو کنیم

بهتر است به‌ جای درد دل کردن با کودک، درباره مسائل مختلف با او گفت‌وگو کنیم، مثلا توضیح دادن درباره شرایط مالی و اهداف‌مان. این کار با درددل‌های مالی متفاوت است. درباره ترس‌ها و احساسات کودک‌مان از او سوال بپرسیم. از احوال درونی او باخبر شویم و هرگز با او مانند موجودی اضافی که مایه زحمت بیشتر ما شده است، برخورد نکنیم. بلکه زمینه نشاط و شادابی او را فراهم سازیم تا او فرصت کافی برای گذراندن اوقات شادی و کودکی خود را داشته باشد. 

۳-کودک را از تنش‌ها دور نگه داریم

اگر در زندگی با کسی دچار اختلاف شده‌ایم باید تلاش کنیم کودک را از هر نوع درگیری‌ حفظ کنیم و هیچ‌گاه از او نخواهیم که طرف ما باشد. به کودک و موقعیت ویژه‌ای که دارد توجه کنیم. کودک ما نیازمند حمایت و توجه است. 

۴_مثبت بمانیم و از خودمان مراقبت کنیم

اینکه یک والد، فرزند یا فرزندانش را به تنهایی بزرگ کند کار بسیار سختی است. بنابراین بایستی برای اینکه در سلامت و آرامش باقی بمانیم تلاش کنیم. در وهله اول خودمان باید سالم و سرحال بمانیم تا بتوانیم کودک را در آرامش پرورش دهیم. در نهایت برای اداره یک خانواده تک والد و فرزندی، بهتر است بر روی نکات مثبت تکیه کنیم و شرایط پیش‌آمده را بپذیریم. 

۵_توجه بیش از حد را متوقف کنیم

اگر به خاطر اینکه فرزند ما تک والد است، بخواهیم بیش از اندازه به او توجه کنیم و او را تافته جدابافته بدانیم، در حق او ظلم بزرگی کرده‌ایم. وظیفه ما این است که او را از آسیب‌های احتمالی حفظ کنیم و مطمئن شویم که کودک در برخورد با هم‌سالانش، منافع خود را تشخیص می‌دهد و در برابر دیگران ضمن سخاوتمندی، واجد اقتدار لازم برای زندگی اجتماعی می‌باشد.