نخستین «خانه مهربانی» پایتخت در محله شریف راه‌اندازی شد

به گزارش روابط عمومی موسسه خیریه عترت بوتراب و به نقل از همشهری محله، دستان نحیفش کیسه‌های بزرگی را که به سختی حمل می‌کند، محکم چسبیده‌اند. کیسه‌هایی که می‌شود با نیم‌نگاهی پی به اجناس داخلش برد. در یکی لباس‌های رنگارنگ جا خوش کرده‌اند و دیگری هم مملو از مواد غذایی است. به ایستگاه اتوبوس که می‌رسد کیسه‌ها را روی زمین می‌گذارد و روی صندلی آبی رنگ ایستگاه می‌نشیند. دختر و پسر کوچکش هم جست‌وخیزکنان کنار مادر می‌نشینند و مرتب سؤال می‌کنند. دختر می‌گوید مامان اون کاپشن مال من شده دیگه؟ پسر هم در حرف خواهر می‌دود و می‌گوید یعنی منم کوله‌پشتی‌دار شدم مامان؟ مادر نفسی تازه می‌کند و با سر ذوق سوال کودکانش را پاسخ می‌دهد. پسرک به‌صورت مادر خیره می‌شود و پس از مکثی کوتاه می‌پرسد مامانی دوباره می‌آییم خانه مهربانی؟ دختر در حالی که با عروسک جدیدش حسابی دوست شده می‌گوید «مامان خاله‌ها خیلی مهربون بودن. بازم بیاییم اینجا.» مادر با نگاه به کیسه‌های بزرگ، لبخند محوی روی صورتش می‌نشیند و افکار تازه‌ای در ذهنش می‌دود. فکر اینکه به‌زودی قطرات بارانی که از سقف خانه‌اش می‌چکید، به همت خیّران قطع می‌شود و لباس بچه‌ها دیگر خیس نخواهد شد. فکر رهایی از فقر و پیدا کردن شغلی برای زنده کردن زندگی پر از نداری‌اش. فکر رهایی از لباس‌های پاره بچه‌ها و سیر خوابیدن‌شان. فکر مهربانی بی‌اندازه اعضای خانه مهربانی محل شریف...

همه کمک می کنند
«اعظم محمودی» از بانیان اصلی و قدیمی محله در کار خیر است. او بیشتر در بخش دادن وام‌ قرض‌الحسنه به نیازمندان، شناسایی و معرفی نیازمندان فعالیت دارد. محمودی از بیش از 18 سالی که ساکن محله شریف است، خاطرات تلخ و شیرینی دارد و کمک‌های اهالی را عامل اصلی مشارکت خود در کار خیر می‌داند. می‌گوید: «خدارا شکر! اهالی محله همگی روحیه کمک به همنوع را دارند و با وجود استطاعت مالی درگیر ظواهر زندگی نشده‌اند و ساده زیستند. آنها به جای زندگی تجملاتی به دنبال دستگیری از فقرا هستند و این روحیه در همه خانواده‌های ساکن محله وجود دارد تا جایی که همه آنها معتقدند که این کمک‌ها برکت زندگی‌شان است. حتی فرزندان آنها هم با رشد در چنین فضایی در انجام امور خیر سهیم‌اند و متناسب با روحیه و در حد توان‌شان کمک می‌کنند. مثلاً به بچه‌های نیازمند تدریس خصوصی می‌کنند یا برای سالمندان خرید می‌کنند.» او ادامه می‌دهد: «کمک کردن در محله ما پیر و جوان، فقیر و غنی نمی‌شناسد و همه در حد بضاعت‌شان کمک می‌کنند. » حتی خانواده‌های ثروتمندی که ساکن محله هستند یا مدارج علمی فوق‌العاده دارند هم بسیار خیر هستند. مثلاً خانم دکتری در محله هست که افراد نیازمند را رایگان معاینه می‌کند. اخیراً خانمی که مشکل بینایی داشت با کمک مالی او در بیمارستان بستری و عمل جراحی شد. حتی این خانم دکتر خانم بیمار را به منزلش آورده و خودش از او مراقبت می‌کند، داروهایش را تهیه و شخصاً در چشمانش می‌ریزد. چند سال پیش هم با او به کارخانه‌ای رفتیم تا زن سرایدار مریض را مداوا کند. خانم دکتر همه اهل خانه را معاینه کردند. این افراد الگوی ما در کمک به همنوع هستند.

 از جنس مهربانی

اینجا محله شریف است. محله‌ای که برای نخستین بار در تهران دست به ابتکار جالبی زده و برای حمایت از نیازمندان خانه مهربانی را راه‌اندازی کرده است. خانه‌ای که در آن همه اهل محل مشارکت جدی دارند و برای برطرف شدن مشکلات همنوعان خود دست از تلاش نمی‌کشند. دست به خیر بودن اهالی این محله که اغلب استادان دانشگاه شریف هستند، موجب شده تا خانه مهربانی این محله به همت خیران، شورایاران، مدیر محله و اهالی در سرای محله شریف راه‌اندازی شود. حالا که تنها 2 ماه از افتتاح رسمی این خانه می‌گذرد، تلاش بانوان این خانه در برطرف کردن انواع مشکلات معیشتی نیازمندان ستودنی بوده است. این تلاش در روزهای پایانی اسفند ماه به اوج خود رسیده بود تا نیازمندان در تهران و شهرستان‌های اطراف شب‌عید شاد و متفاوتی را تجربه کنند. اهالی محله شریف با راه‌اندازی خانه مهربانی و دستگیری از نیازمندان حس انسان دوستی را‌‌‌‌ ترویج می‌دهند و با بخشیدن آنچه در توان دارند، در شاد کردن دل بی‌بضاعتان گوی سبقت را از هم می‌ربایند. در این خانه همه چیز برای نیازمندان گردآوری می‌شود. اهالی با اهدای انواع لباس، لوازم خانه، مواد غذایی و... در کار نیک سهیم می‌شوند. اهالی این محله قدیمی همه دست به خیرند و در محافل مذهبی، مسجد و جمع‌های دوستانه به دنبال رفع مشکل از نیازمندان‌اند. مهر و عاطفه اهالی این محل و پیگیری آنها در رفع مشکل آنها تا جایی است که حتی برای روا شدن حاجات خود، گره باز کردن از نیازمندی را نذر می‌کنند. به همین سبب است که در این محله اتفاقات خیرخواهانه بسیاری انجام می‌شود؛ از خریدن عینک برای باغبان پارک گرفته تا غذا دادن به اعضای ناتوان بهزیستی وردآورد در خانه اهالی. از آزاد کردن زندانی نیازمند به پول تا جور کردن ودیعه چند میلیونی برای مستأجری نیازمند. اهل محل سال‌هاست که می‌دانند زندگی‌شان از بخشیدن هر آنچه دارند رونق می‌گیرد و از همین رو همه‌شان اهل دستگیری‌اند. آنها برای برطرف کردن هرمشکلی، از کوچک تا بزرگ از جان و دل مایه می‌گذارند. برای همین هم نذری دادن در این محله، تنها به ایام سوگواری خلاصه نمی‌شود. نذر آنها هم همیشه غذا نیست. بلکه کار خیرشان متفاوت است. از اهدای پول‌های میلیونی تا خریدن یک جفت کفش برای بچه‌ای یتیم. از دکتر بردن فردی بیمار و آبرومند تا پرستاری از سالمندی تنها. خلاصه اهالی این محله به خیرخواهی باور دارند. چون می‌‌دانند زندگی‌شان با خیرخواهی و دستگیری و دعای یتیمان بیمه می‌شود.

مریم گلی پور، مدیر محله شریف

تهیه 40 جهیزیه برای نوعروسان
«فرحناز موسوی» از ساکنان قدیمی محله شریف است که اهل محل او را به‌نام خانم میرزایی می‌شناسند و از آنجا که از بانیان اصلی خانه مهربانی است و سال‌ها در امور خیر پیشقدم بوده، چهره‌ای شناخته شده در محله است. او که 20 سالی می‌شود در این محله ساکن است هر صبح همراه نوه یک ساله‌اش به خانه مهربانی می‌رود تا به قول خودش هیچ محتاجی چشم‌انتظار نماند: «اهالی محله شریف سال‌هاست که در انجام کار خیر پیشقدم هستند. البته کار خیر همیشه هست و فقط‌بانی می‌خواهد. مثلاً نیازمند را شناسایی کنیم و هدایای مردم را به دست نیازمندان واقعی برسانیم. چه‌کاری بهتر از این کار که سفارش دین اسلام هم هست و موجب خیر و برکت زندگی ماست.» او درباره پیشینه این‌گونه فعالیت‌ها در میان اهالی این محله می‌گوید: «سال‌ها بود که کمک‌های اهالی را در مسجد یا در خانه خودمان تحویل می‌گرفتیم. وقتی پسرم پیشنهاد داد که در زیرزمین سرای محله خانه مهربانی راه‌اندازی کنیم تا کمک‌های مردمی در جایی معین جمع‌آوری شود بسیار خوشحال شدم. حالا هم یک تیم 15 نفری هستیم و هر روز با هم در اینجا فعالیت می‌کنیم تا به نوعی در کارهای خیر سهیم باشیم.»  میرزایی همواره مسئول جمع‌آوری جهیزیه برای نوعروسان نیازمند بوده و در این‌باره می‌گوید: «در چند سال اخیر بیش از 40 جهیزیه کامل برای نوعروسان نیازمندان تهیه کرده‌ایم که همواره بخشی از هزینه‌هایش را به‌صورت خانوادگی متقبل شده‌ایم. هر چند که ثروتمند نیستیم اما خدا همیشه به زندگی و جیب‌مان برکت داده است. این جهیزیه‌ها به محله، منطقه، تهران و مناطق محروم اطراف تهران و شهرستان‌های قزوین، زنجان و... ارسال شده است. من به شدت معتقدم که انفاق و کار خیر در زندگی‌مان بسیار مؤثر بوده و همیشه دعای خیر افراد نیازمند همراه خانواده‌ام است. »

با کمک کردن حالم خوب می‌شود
«نسرین مینایی» از دیگر اعضای اصلی خانه مهربانی است و هر روز برای تحویل گرفتن کمک‌های مردمی به سرای محله می‌آید. او که معتقد است حضورش در بین خیّران محلی موجب شادی‌اش می‌شود، می‌گوید: «هدف ما در این خانه مشخص و معین است. ما برای کمک به نیازمندان کار گروهی انجام می‌دهیم. اعضای خانه هم وظایف‌شان مشخص است و برای همین هم کارها بسیار با نظم و هماهنگی پیش می‌رود. این نظم در شب‌عید بسیار مهم و کمک‌کننده بود چون حجم کار چند برابر شده بود و ما هر روز باید ضمن تحویل گرفتن وسایل اهدایی اهالی، آنها را دسته‌بندی می‌کردیم. مثلاً لباس‌های نو را از دست دوم جدا می‌کردیم، زنانه و مردانه را هم همین‌طور. لوازم خانگی نو را برای جهیزیه و کار کرده را برای سایر خانواده‌ها دسته‌بندی می‌کردیم. از طرف دیگر هر روز بیش از 4 وانت و نیسان لباس، لوازم خانه، مواد خوراکی و جهیزیه برای جاهای مختلف ارسال می‌کردیم. خدارا شکر که با تقسیم وظایف همه چیز به خوبی پیش رفت و توانستیم دل خانواده‌های زیادی را شاد کنیم.» مینایی در ادامه تأکید می‌کند: «با مشارکت در کار خیر در درجه اول حال خودمان خوب می‌شود و روحیه‌مان پرنشاط. برای همین هم برای مشارکت اهالی منطقه و سایر هموطنان از طرق مختلف تبلیغ کرده‌ایم تا آنها هم با سهیم شدن در امور خیر حال‌شان مثل ما خوب شود.»

 گر دست فتاده‌ای بگیری مردی

بخشنده بودن ارتباطی با غنی و ثروتمند بودن ندارد. چه بسیارند ثروتمندانی که حتی ریالی از مال خود را انفاق نمی‌کنند و چه بسیار افرادی که باوجود نیازمندی از نیازمندان دستگیری می‌کنند. اهالی خیرخواه محله شریف سال‌های سال است که دستگیری از نیازمندان را سرلوحه زندگی خود قرار داده‌اند تا نوعدوستی را در هر فصلی از سال‌‌‌‌ ترویج دهند. پیش از افتتاح خانه مهربانی شریف، کمک‌های نقدی و غیرنقدی اهالی در مسجد و محافل خانگی در اختیار کسانی قرار می‌گرفت که هم امین بودند و شناخته شده و هم سال‌ها در عرصه کمک به همنوع پیشقدم بودند. این افراد با تحقیق و شناسایی افراد نیازمند و طرح مشکل نیازمندان در مسجد و محافل خانگی سایر اهالی را به مشارکت در کار خیر دعوت می‌کردند. از آنجا که اهالی محله شریف انسان‌هایی فرهنگی، تحصیلکرده و خیرخواه هستند، در کمتر از چند ساعت مشکل فرد مورد نظر را برطرف می‌کردند. بسیار پیش آمده بود که افراد نیازمندی معرفی می‌شدند که از شهرستان‌ها یا محله‌های فقیرنشین اطراف تهران به مسجد محله مراجعه می‌کردند و درخواست لباس، غذا، پول و... داشتند. با اعلام عمومی مشکل فرد سر نماز مغرب در کمتر از یک ساعت گره از مشکل نیازمند باز می‌شد. در محله شریف دکتر، مهندس و استادان دانشگاهی ساکن هستند که حتی بدون اینکه نامشان فاش شود کمک‌های چند میلیونی به نیازمندان می‌کنند، برای فقرا خانه می‌خرند، برای جهیزیه و عروسی جوانان بی‌بضاعت تمام هزینه‌ها را برعهده می‌گیرند و.... خانه مهربانی محله شریف هم تنها برای اجتماع خیّران محله تشکیل شد تا این کمک‌ها در یک مکان مشخص و به‌صورت متراکم جمع شود و بقیه ساکنانی که می‌خواهند در این امر خیر سهیم باشند هم بتوانند از داشته‌های خود انفاق کنند. این خانه تازه‌تأسیس نتیجه بیش از 10 سال کمک‌های خیرانه اهالی است که امروز در این مکان به‌صورت یکپارچه و متمرکز مشغول فعالیت هستند.

علی‌اکبر میرزایی، دبیر شورایاری محله شریف

کمک به بیماران
«فاطمه طهماسبی» به تازگی وارد جمع اصلی خانه مهربانی شده و معتقد است که ورودش به این خانه لطف بزرگی از جانب خدا بوده است. او در این‌باره می‌گوید: «ذات انسان طوری است که با خوشحال شدن همنوعش خوشحال و شادی‌اش دو چندان می‌شود. من هم از وقتی وارد این خانه شدم و در خوشحالی دیگران سهیم شدم شادی زندگی‌ام چند برابر شده. شاید خیلی‌ها تصور کنند که سروکار داشتن با افراد نیازمندی که غصه بسیار در زندگی دارند باعث افسردگی یا از دست دادن روحیه و نشاط می‌شود اما من در اینجا با دیدن لبخند رضایت مادر و بچه‌ها انرژی می‌گیرم و آرامش خاصی در وجودم ایجاد می‌شود. این مصداق همان ضرب‌المثل است که از هر دست بدهی از همان دست هم می‌گیری.» طهماسبی ضمن اشاره به کمک به بیماران خاص می‌گوید: «ما با انجمن‌های حمایت از بیماران خاص هم در ارتباطیم و به اعضای آنها کمک می‌کنیم. یکی از این انجمن‌ها انجمن بیماران ام.اس است. بانوان محله هرازگاهی غذاهایی را برای کمک به این انجمن تهیه می‌کنند و در جشنواره غذایی که‌ترتیب می‌دهند این غذاها را به فروش می‌رسانند. تمام عواید حاصل از فروش این غذاها در قلک‌های مخصوص جمع‌آوری و به انجمن ام.اس اهدا می‌شود.»