سفر همیشه جاری است؛ یک روز اینجا و روز دیگر آنجا، اما باید چشمان را گشود و در میان رنگ‌های زیبای طبیعت غرب ایران، رنج‌هایِ انسان بودن را نگریست. جایِ خالی پدر در خانه‌های شهری، عیان است اما نبود او در خانه‌ای دورافتاده با هجومِ خطراتِ طبیعی و انسانیِ روزگار ما هویدا و غیرقابل کتمان است. خانه‌هایی در دل کوه با زنانی توانا در ظاهر و ترسیده در دل که فرزندانشان را چون گرگ‌هایی زخمی به دندان گرفته‌اند و برای سلامت و سعادتشان تنها دست به دعا نیستند.