اینجا مادری زباله می‌چیند

 "سه پسر و سه دختر سرمایه من از زندگی است. دخترهایم که خدا را شکر همگی ازدواج کردند و شوهران خوبی دارند؛ اما خب نمی‌توانند به من کمک کنند و من هم  انتظاری ندارم. برای من همین کافی است که به سعادت و خوشبختی آن‌ها در زندگی فکر کنم و لذت ببرم. پسرهایم هم جز آخری کنارم نیستند. پسر بزرگم که چیزی از او نگویم بهتر است فقط همین‌که نباشد خوب است. پسر وسطی هم که خیاط خیلی خوبی است. اما چون سرمایه‌ای ندارد نمی‌تواند مغازه بزند و در کارخانه کار می‌کند. بین بچه‌هایم، پسر کوچکم از همه بهتر است و واقعاً برایم همه کاری می‌کند اما بنده خدا وضع مالی خودش هم خیلی خوب نیست او هم زن دارد و یک بچه دوساله شیرین. دلم نمی‌آید بگویم به جای زن و بچه‌اش خرج من کند اما او هفته‌ای 30 هزار تومان به‌عنوان خرجی به من می‌داد و بعد که فهمید ضایعات جمع می‌کنم گفت اگر به کوچه و خیابان نروی و آشغال جمع نکنی 50 هزار تومان می‌دهم. من هم قبول کردم اما حالا بدهکاری‌اش بالا گرفته است و می‌گوید فعلاً نمی‌تواند پولی بدهد. طفلک پسرم حق دارد خودش هم  درآمد زیادی ندارد که برای من هم ‌خرج کند."

 مریم خانم از خرج‌های زندگی می‌گوید که نان چقدر گران است و شیر هم از آن گران‌تر؛ که مبلغ قبض گاز چرا انقدر بالاست و قبض آب بالاتر. با همه این‌ها مریم خانم تنها زندگی می‌کند و خرج و مخارجش خیلی زیاد نیست و حول و  حوش 200 هزار تومان می‌تواند چرخ زندگی‌اش را با کمی سختی بچرخاند اما حالا دریافت 50 هزار تومان از بهزیستی و 45 هزار تومان یارانه نقدی نمی‌تواند  برای  او کافی باشد. تازگی‌ها بعضی روزها به یک تولیدی  لباس می‌رود و چندساعتی کار می‌کند اما صاحب کار مریم خانم در آن تولیدی هم پول زیادی به او نمی‌دهد. مریم خانم اما به صاحب کار خود حق می‌دهد و می‌گوید: آخر کار زیادی برای او انجام نمی‌دهم که توقع حقوق زیادی داشته باشم.هرچند روز یک‌بار می‌روم و اجناس را  دسته‌بندی می‌کنم.  تولید بالا نیست که کار هم زیاد باشد بنابراین حقوق من هم نمی‌تواند خوب باشد.  اگر بتوانم یک کاری پیدا کنم که 400-500 هزار تومان حقوق داشته باشم زندگی‌ام ازاین‌رو به آن رو می‌شود. درست است سن و سالم بالاست اما خدا را شکر تنم سالم است و هنوز هم می‌توانم مانند جوان‌ها کار کنم. او امیدوار است  و شب و روز  دعا می‌کند که بتواند کاری حتی اگر سخت پیدا کند  تا هم  پسرش از نگاه سرزنش بار اهالی محل و هم دخترهایش از  نگرانی بیماری مادر رها  شوند. مادر است دیگر راحتی خودش  را هم می‌خواهد برای  راحتی بچه‌هایش ....

وقتی‌که برای خداحافظی دست مریم خانم  را میفشردم، دستانش همچون سنگ سفتی بود که روزگار انگشتانی بر آن تراش داده بود. دستان لطیف مادری که روزی فرزندان خود  را نوازش می‌کرد امروز چنین سخت و سیاه شده است.  او  دستانش را دراز  کرده است اما نه برای گدایی بلکه  برای گرفتن دستی که همتش را بیشتر کند تا برخیزد و باز هم با زندگی و سختی های آن بجنگد.