دستان مهربان برای یاری کودکان نیازمند بهم می‌پیوندند

کودکان و نوجوانانی که به دلیل فوت، طلاق و جدایی، زندانی شدن، بیماری صعب العلاج یا اعتیاد یکی یا هر دو والدین خود یا رها شدن، نیازمند حمایت و مراقبت می‌باشند، کودکان فاقد سرپرست مؤثرگفته می‌شوند و به ناچار ضرورت پیدا می‌کند تا در مراکز شبانه روزی بهزیستی به صورت دولتی یا خیریه‌ای تحت مراقبت و تربیت قرار گیرند. بخش دیگری از این کودکان این شانس و امکان را پیدا می‌کنند که کسانی به عنوان جانشین والدین سرپرستی، مراقبت و حضانت از آنان را بر عهده گیرند.

خانواده، بستگان، مادران یا افراد دیگری که متکفل سرپرستی این کودکان و نوجوانان می‌گردند و مراقبت و حضانت از آنان را عهده‌دار می‌شوند، با وجود عشق به مهربانی و یاری‌رسانی در بسیاری از موارد فاقد امکانات و توانایی مالی کافی جهت تأمین هزینه‌های این فرزندان می‌باشند و در مواردی به لحاظ فرهنگی، اجتماعی نیز بایستی مورد حمایت و معاضدت قرار گیرند.                                                                                                          

از سوی دیگر افراد دلسوزی هستند که به لحاظ باورهای دینی و علایق انسانی و احساس مسئولیت اجتماعی می‌خواهند از این نوع کودکان و نوجوانان در درون خانواده‌هایی که این کودکان را تحت سرپرستی قرار داده‌اند، حمایت نمایند و با ارائه خدمات مالی، معیشتی، فرهنگی، آموزشی و اجتماعی، شرایط و امکان این نوع مراقبت و سرپرستی‌ها را تسهیل نمایند و در ضمن امر خیر و نیکوکاری را انجام دهند که به این عاشقان انسان دوستی حامی گفته می‌شود.

از آنجا که انجام این نوع حمایت‌ها بصورت فردی و پراکنده چندان آسان و موفق و راهگشای تأمین همه نیازهای مادی و معنوی فرزندان نمی‌باشد، تشکیل مؤسسات نیکوکاری و خیریه‌ای برای ساماندهی این خدمات و حمایت‌ها، ضرورت پیدا می‌کند که عامل و دلیل تشکیل مؤسسات خیریه حامی ایتام می‌شود.

بدین ترتیب مؤسسات و مراکز خیریه متعددی در سراسر کشور تشکیل شده است که در حقیقت مأموریت مشترکی را عهده‌دار می‌باشند. اگر چه به لحاظ توانمندی، امکانات سبک مدیریت و انجام تعاملات و ارتباطات بین سازمانی و خدمت رسانی، جایگاه قانونی و شیوه مدیریت بصورت سلیقه‌ای با سبک و روش‌های متفاوتی عمل می‌نمایند،  هریک بخشی از نیاز این کودکان را تأمین می‌کنند.

نکته مهم این است که به دلیل محدودیت امکانات، کمبود منابع مالی، پیچیدگی‌ها و سختی کار مراقبت از کودکانی که به دلیل نامهربانی‌ها و مشاهده درگیری‌های خانوادگی و تحت تأثیر آسیب‌های اجتماعی معمولاً دارای شخصیتی آسیب‌پذیر و نامطمئن  در مواجه با چالش‌های اجتماعی می‌باشند، لذا برای آنکه این کودکان عضو مفیدی برای خود و جامعه بوده و زندگی موفقی داشته باشند، ضرورت دارد تا یک برنامه عملی و امکانات مناسب و دانش و مهارت زندگی امید بخش برای این فرزندان فراهم آید که معمولاً به طور کامل از عهده یک حامی، خانواده پذیرش‌کننده کودک و مؤسسه خیریه بر نمی‌آید.

از سوی دیگر شایسته نیست که این نوع برنامه و سبک زندگی توسط افرادی که با خانواده‌های پذیرنده و حامیان و مؤسسات حامی کودکان به اندازه کفایت ارتباط و اشراف ندارند تدوین گردد. این جاست که ایجاد یک ستاد مشترک مثلاً تحت عنوان انجمن یا مجمع مؤسسات خیریه حامی کودکان فاقد سرپرست مؤثر ضرورت پیدا می‌کند تا توسط نمایندگان و دست اندرکاران این مؤسسات تشکیل شود و این وظیفه مهم را به انجام رساند.