فقط می‌خواستم از کارم قدردانی شود!

این داستان حدوداً به یک سال پیش برمی‌گردد، زمانی که من برای ارائه کنفرانسی با هواپیما درحال سفر از ایالت دالاس به میدلند تگزاس بودم. مسافتی تقریباً یک ساعته. کنار من آقای درشت اندامی نشسته بود که از لهجه‌ای که داشت مشخص بود از اهالی همان منطقه است. باید اقرار کنم که بلافاصله بعد از اینکه کنارم نشست حدس می‌زدم که باید از کارکنان چاه‌های نفتی باشد. او لباس‌های خیلی معمولی به تن داشت، دست‌های زمختی داشت و در نگاه اول خشن به نظر می‌رسید. اما وقتی با او هم صحبت شدم، متوجه شدم تصوراتم تا حد زیادی اشتباه بوده. او اهل یکی دیگر از ایالت‌های جنوبی آمریکا و صاحب چندین شرکت نفتی در تگزاس بود و برای سرکشی و نظارت به میدلند می‌رفت. مدتی صحبت کردیم. او راجع به کارم پرسید و اینکه چرا به میدلند سفر می‌کنم. توضیح دادم که کار من مرتبط با موسسات خیریه و سازمان‌های مردم‌نهاد است و به نوعی به آن‌ها مشاوره می‌دهم و از آن‌ها حمایت می‌کنم. پس از تمام شدن حرفم بلافاصله گفت: «من چندین بار به این موسسات کمک کرده ام. «

پرسیدم: خب تجربه کمک کردن چطور بود؟ اون به من نگاه کرد و با اندکی تأمل گفت: »خب تا حالا هیچکس همچین سوالی از من نپرسیده بود. مایلم این سوال را با تعریف کردن دو داستان خوب و بد از تجربیاتم پاسخ بدم. «
من به شدت مشتاق و کنجکاو بودم. اول با داستان بد شروع کرد. حدود 5 سال قبل 1 میلیون دلار به دانشگاهی که قبلا همسر و پسرانش در آن تحصیل کرده بودند کمک کرده بود. این پول به منظور ساخت یک مرکز ورزشی جدید در دانشگاه هزینه می‌شد.

پرسیدم چه چیز باعث شده که این تجربه بد باشه؟

او گفت تنها چیزی که من بعد از ساخت و بهره‌برداری از ساختمان جدید دریافت کردم یک نامه تشکر بود، فقط همین. گفتم منظورتون این هست که شما رو برای افتتاح مرکز و بریدن ربان هم دعوت نکردند؟! یا ازتون نخواستن که برید و از ساختمانی که خودتون هزينه ساختش رو دادید دیدن کنید؟!آن‌ها شمارو به مربیان و دانشجویانی که از این مرکز استفاده می‌کردند، معرفی نکردند؟ یا هیچ تماسی از طرف رئیس دانشگاه یا مدیر ورزشی دریافت نکردید؟ نه، هیچی. در واقع این من بودم که با آن‌ها تماس گرفتم و درخواست کردم که اگر ممکنه از مرکز ورزشی دانشگاه دیدن کنم و وقتی به آنجا رسیدم فقط چند دانشجوی تازه وارد که خودشان هم چیز زیادی در مورد مرکز تازه افتتاح شده نمی‌دانستند، محوطه و ساختمان را به من نشان دادند. من واقعاً ناامید و ناراحت شدم. اما همزمان احساس گناه هم داشتم. نمی‌خواستم مانند خیرینی رفتار کنم که فقط می‌خواهند در مرکز توجه باشند. »به او گفتم که او به هیچ وجه نیکوکار بدی نیست و هیچ یک از این موارد توقع بیجایی نبوده و اگر قرار بر نکوهش باشد، عملکرد بد و ضعیف مسئولین دانشگاه مستحق نکوهش است. پرسیدم که بعد از این تجربه باز هم به این دانشگاه کمک کرده یا نه. به آن‌ها گفتم که دیگر حتی یک پنی هم کمک نخواهم کرد. »واقعا از کار مسئولین آن دانشگاه متعجب شدم که اجازه داده بود نیکوکاری که میلیون‌ها دلار ارزش داشت و می‌توانست تغییرات بزرگی ایجاد کند را از دست بدهند و حتی آنقدر وقت و انرژی برای چنین فردی نگذاشته بودند که به شکلی مناسب از او تشکر و قدردانی کنند و به او و کار بزرگش احترام بگذارند. «

از او خواستم که داستان دوم را برایم تعریف کند.

»یک سازمان مردم‌نهاد محلی نزدیک به جایی که من زندگی می‌کنم وجود دارد. آنها نیاز به ساخت ساختمانی با نام تجاری جدید داشتند، زیرا ساختمانشان بسیار قدیمی و مستعمل شده بود و دیگر قابل استفاده نبود. آن‌ها از من درخواست کمک 1. 5 میلیون دلاری کردند و من با کمال میل درخواستشان را پذیرفتم. «پرسیدم: بعد چه اتفاقی افتاد؟ جف، چیزی که اتفاق افتاد رو نمی‌تونی باور کنی. من 5 نامه از افراد مختلف دریافت کردم. دوتا از نامه‌ها از طرف کسانی بود که قرار بود در ساختمان جدید کار کنند. من معمولاً خیلی کم پیش میاد که گریه کنم اما آن نامه‌ها واقعا اشک من را درآوردند. »بعد از من خواستند که به همراه خانواده‌ام در مهمانی که برای نیکوکاران موسسه ترتیب داده شده بود شرکت کنم. پس از تکمیل شدن بنا، مراسم افتتاحیه برگزار کردند. مدیر اجرایی موسسه ماهی یک بار با من تماس می‌گیرد و از من می‌خواهد که اگر توصیه یا پیشنهادی در مواردی دارم ابراز کنم. من معمولاً وقتی بیکار هستم به موسسه سر می‌زنم و با کارکنان و سایر افراد گفتگو می‌کنم. این واقعاً حس خوبیه! «
این داستانی از یک نیکوکار بود که در ازای کمک ارزشمندش توقع بزرگی نداشت، نمی‌خواست که نامش روی دیوارهای ساختمان هک شود و . . . فقط می‌خواست از کمکش به درستی قدردانی شود. دانشگاه در داستان اول به ایجاد و تداوم رابطه‌اش با نیکوکاران اهمیت نمی‌داد و سیاست آن نیکوکار-محور نبود و شما در جریان نتیجه این سبک و سیاق عملکرد قرار گرفتید. در مقایسه، سازمان مردم‌نهاد، با برقراری ارتباط سالم و صحیح، توانست هم حس مثبتی در فرد نیکوکار ایجاد کند و هم با تداوم رابطه سازمان با خیّر، یک حامی مادام‌العمر را برای خود حفظ کند.

متاسفانه موسسات خیریه و سازمان‌های مردم‌نهاد زیادی وجود دارند که اهمیت قدردانی و احترام نسبت به نیکوکاران خود را نمی‌دانند و صرفاً به پول فکر می‌کنند.
مانند داستان اول فرصت را از سازمان خود نگیرید. به صورت صحیح و درست از نیکوکاران و حامیان خود قدردانی نمایید و به یاد داشته باشید که همه چیز صرفاً پول و بار مالی نیست. ایجاد و حفظ یک رابطه بر پایه احترام و اعتماد به شدت اهمیت دارد.

نویسنده: جف شریف
مترجم: رویا باقری